Nie takie „Wino” straszne?

Fajnie jest być tym pierwszym i jedynym. Nie trzeba oglądać się na boki, drżeć przed konkurencją. Można mówić co się chce i nie martwić się, że ktoś krzyknie „sprawdzam”. Można nadawać ton, wyznaczać trendy, kreować gusta.

Ale bywa i tak, że minusy przesłaniają plusy. Jedyny jest sam, na świeczniku, na celowniku. Wszyscy patrzą mu na ręce, za wszystko się go wini, za wszystko krytykuje.

Taki właśnie los spotyka jedyny polski periodyk o winie – „Magazynu Wino” (Pominę prasę bardziej branżową albo wydawane przez ten czy ów sklep winiarski pisemka).

Plusów pracy w redakcji takiego wydawnictwa nie sposób przecenić – któż nie chciałby mieć na wyciągnięcie ręki najlepszych butelek od najznamienitszych producentów. Któż nie chciałby podróżować do najpiękniejszych zakątków świata żeby pić, jeść i spoglądać na to wszystko krytycznym okiem. Ja bym chciał. Mniej natomiast chciałbym, żeby każda podana przeze mnie informacja była analizowana przez łasych na wpadki czytelników, każda notatka degustacyjna jawiła się tym i owym jako skutek czyichś wpływów i pieniędzy, każde słowo przykładane było do miary określającej czy nie jest aby zbytnio poetyckie czy oderwane od rzeczywistości.

„Magazyn wino” jest krytykowany zawzięcie i namiętnie. Na forach, na blogach, w prywatnych rozmowach. Bywa, że zarzuty są słuszne – dwumiesięcznik ma niewątpliwie problemy z prenumeratą a seria artykułów o degustacji wody wyglądała jak żywcem wyjęta z Monty Pythona. Bywa, że krytyka rozbija się o gusta – tak jak w przypadku oskarżeń o zbytnie nasycenie tekstów metaforą i liryką, przed którymi dzielnie broni się w najnowszym numerze Ewa Wieleżyńska. Zdarza się też, że wytaczane są ciężkie działa pomówień o przekupstwo, klientelizm i brudne układy. Statystyczny Polak wie pewnie o lądowaniu Talibów w Klewkach. Statystyczny polski miłośnik wina mógł słyszeć o lądowaniu redaktorów „Magazynu Wino” w Klekotkach. Padały oskarżenia o sponsorowane wyjazdy, układy z importerami, brak dziennikarskiego obiektywizmu.

Czy te oskarżenia są słuszne? Nie wiem czy jak to się modnie mówi „nie posiadam wiedzy na ten temat”. Nie posada jej zresztą pewnie nikt, kto nie pracuje w specjalnej komórce CBA do spraw „MW”. Poza tym nie podoba mi się taka wizja świata, nie umiem być podejrzliwy, węszyć wszędzie spisku, wszystkich podejrzewać o manipulację i kłamstwo. Lubię lubić ludzi.

O tym, że również załoga „MW” da się lubić przekonałem się niedawno, dzięki niespodziewanie otrzymanemu zaproszeniu na panel degustacyjny do kolejnego numeru. Dumając w ciasnej salce konferencyjnej nad kolejnym winem, często więcej uwagi poświęcałem siedzącym ze mną ludziom niż zawartości kieliszka. Cieszyłem się słuchając jak redaktorzy wyczuwali nosem rosnące przy torach wiśnie zbierane w dzieciństwie i papierową torebkę po orzeszkach ziemnych. Gdy w ustach odnajdowali rozpuszczone misie żelki albo banana, który powracał by ratować kiepskie niestety wino. Podziwiałem, gdy bezbłędnie odgadywali miejsce pochodzenia a bywało że i producenta degustowanej w ciemno butelki. A najbardziej, bardziej od kwiecistego języka czy trafionych strzałów podobała mi się pasja z jaką o winie dyskutowali. Przez tych kilka godzin to, czy nos jest owocowy czy reduktywny, czy owoc jest dojrzały czy zagotowany, czy wino jest tylko prawie dobre czy aż dobre z minusem, było naprawdę najważniejsze.

I to w ogóle jest najważniejsze. Zarówno gdy się wino robi, jak i gdy się o nim pisze. Gdyby nie było pasji pilibyśmy pewnie poprawne wina i czytalibyśmy poprawne magazyny, chodzilibyśmy na poprawne filmy do kina i prowadzilibyśmy grzeczne, poprawne rozmowy. Nic tylko strzelić sobie w łeb.

Wiecej o tym jak zyje Polak w Tajlandii jakie sa ceny w Tajlandii i jak skonczyla sie moja wyprawa do Azji